om zo dicht langs voorwiel te gaan. Ik denk een paar ronden ik stop bij mijn monteur in de pits en we breken het helemaal af. Toen denk ik misschien teveel tijdverlies en onmogelijk om terug te komen, zorgt voor moeilijk rijden en na 20 minuten misschien zelf kapot komen zitten. En ik voel beter tweede plaats dan misschien niets.”

“Ik denk grootste probleem veel rijders

springen beetje krankzinnig en slopen hun motor. Mogelijk om vaak ver te springen maar ga niet erg hard neerkomen. Vaak heb je kleine schans vóór grotere schans. Het mogelijk dat je met kleine schans over grote schans kan springen en snel neerkomen en niet zo erg hard. Veel rijders gaan erg hoog alleen over grote schans, komen erg hard neer, verliezen tijd en erg krankzinnig voor de motor.

Elke schans heb je veel verschillende plaatsen je kan springen. Sommige plaatsen ga je meer omhoog.”

“Ik niet zoveel reizen met gezin omdat gewoonlijk op donderdag, zoals toen bij Grand Prix in Oostenrijk, vlieg ik alleen. Soms denk ik het is beter om alleen op Grand Prix te zijn. Je bent beetje kwaad. Niet goed voor echtgenote. Niet zo goed voor de wedstrijd.”

“Hij zat op de fabrieks-Husqvarna die hem naar de overwinning in de eerste manche en de titel zou voeren. De ontmoeting was het ene moment diepgaand, het andere moment platvloers. DeCoster, de Belgische gentleman, drievoudig kampioen, op een haar na zijn kans verliezend op een ongeëvenaarde vierde; Mikkola, de zoetgevooisde Fin, die 11 jaar jacht heeft gemaakt op datgene wat binnen een paar uur van hem zou zijn. De spanning hing in de gure, regenachtige lucht, omringde die twee en ik trok me terug, wilde de ban niet verbreken.”