Het is een verhaal met alle nodige elementen: de held, de schurk en een twaalfjarige jongen. Maar het is ook een verhaal van boetedoening; een teveel jaren uitgesteld eerbetoon. Het is het afnemen van de hoed, niet voor de opschepperige Mighty Casey, maar voor de pitcher zonder naam die hem uit sloeg.
Motocrossfans smullen van dit verhaal: het is 1974 en er is iets mis in de 500cc Grand Prix-motocross. Dit kampioenschap is van Roger DeCoster van Team Suzuki, de Belg die elke motocross-snotaap wilde zijn toen hij opgroeide. Het was DeCoster die we volgden, terwijl we koortsachtig op onze sting-ray pedalen trapten. Het was DeCoster op de benzinetank, zijn fabrieks-Suzuki in de berm smijtend, met het stuur over de grond, het linkerbeen voor zich uit strekkend tot een puntige teen met een gratie die Rudolf Nureyev niet had kunnen nadoen.
De tijdschriften schotelden ons Roger D. voor en de auteurs die hem op een crossmotor zagen, deden hun best om dat voor ons te vertolken. Naast de snelste motocross racer ter wereld te zijn vertelde men dat hij ook nog eens vloeiend meerdere talen sprak en dat hij de belangrijkste drijvende kracht was achter de ontwikkeling van de vol met trucks zittende RN Suzuki’s. Ze hadden ons kunnen vertellen dat hij op water kon rijden, platgooiend tegen de golven zonder nat te worden. We zouden ze hebben geloofd.
Heikki Mikkola daarentegen was een man die meer gewend was aan het rustige leven van zijn geboorteland Finland. Hij was van beroep