1971
1973
1974
1977
1978
1979
1993
1998
2000
2002
2007
Ondanks zijn ruwe uiterlijk, die hem er uit laat zien als een Viking die net ontscheept is uit een Drakkar, is Heikki Mikkola één van de aardigste GP rijders. De week voorafgaand aan ons gesprek werd Saarinen gekroond tot wereldkampioen in de klasse 250 (wegrace) en daar was Heikki bijzonder trots op, aangezien zij elkaar zeer goed kennen. Hun vriendschap gaat terug naar de tijd dat zij elkaar in het Fins kampioen-schap ijsrace beconcurreer-den. Mikkola werd in 1968 zelfs Fins kampioen in deze specialiteit en zijn stijl lijkt alle brutaliteit van die discipline in zich te hebben. Daarom is het geen verrassing dat Mikkola de populairste buitenlandse rijder in België is. Niets leek hem evenwel te veroordelen
Zijn brute rijstijl heeft hij overgehouden aan zijn wedstrijden op ijs.
aan deze carrière. Zijn vader, die een door de Finse staat tewerkgestelde jachtopziener is, bereed nooit een motor, noch enig ander lid van de familie.
“Ik begon te racen in 1964, in die tijd waren er maar twee kampioenschap-pen; junior en senior. Ik won de junior titel in het eerste jaar, reed op een 250 HVA, een fabrikant waar ik nog steeds loyaal aan ben. In 1965 brak ik mijn pols vlak voor mijn eerste jaar als senior.
“Ik begon te racen in 1964, in die tijd waren er maar twee kampioenschap-pen; junior en senior. Ik won de junior titel in het eerste jaar, reed op een 250 HVA, een fabrikant waar ik nog steeds loyaal aan ben. In 1965 brak ik mijn pols vlak voor mijn eerste jaar als senior.
Ik beëindigde het seizoen 1966 met de derde plek en in 1967 werd ik tweede in het kampioenschap en behaalde de 6de positie in de GP 250 van Finland”.
Heikki besliste toen om aan alle GP’s in de Scandinavische landen deel te nemen. “Het volgende jaar was ik opnieuw zesde in de Finse GP en tweede achter Torsten Hallman in de Zweedse ronde. In 1969, nog rijdend als privé-rijder, nam ik deel aan het complete GP seizoen. In die tijd scoorden alleen de eerste zes punten. Ik werd 4e in Frankrijk,
Heikki besliste toen om aan alle GP’s in de Scandinavische landen deel te nemen. “Het volgende jaar was ik opnieuw zesde in de Finse GP en tweede achter Torsten Hallman in de Zweedse ronde. In 1969, nog rijdend als privé-rijder, nam ik deel aan het complete GP seizoen. In die tijd scoorden alleen de eerste zes punten. Ik werd 4e in Frankrijk,
6e in Zwitserland, 8e in Joegoslavië en eindigde het seizoen als 9e in de rangschikking met ongeveer 40 punten”.
Het is in 1970 dat Heikki zal doorbreken op internatio-naal niveau. Hij begon niettemin het seizoen op een slechte manier, hij brak zijn rechtervoet tijdens de Spaanse GP, wat hem uitschakelde voor de Franse GP in Pernes les Fontaines. Hoofdpijnen in België en maagproblemen in Polen weerhield hem van nog eens twee GP’s. Maar het eind van het seizoen zou veel beter worden.
Het is in 1970 dat Heikki zal doorbreken op internatio-naal niveau. Hij begon niettemin het seizoen op een slechte manier, hij brak zijn rechtervoet tijdens de Spaanse GP, wat hem uitschakelde voor de Franse GP in Pernes les Fontaines. Hoofdpijnen in België en maagproblemen in Polen weerhield hem van nog eens twee GP’s. Maar het eind van het seizoen zou veel beter worden.