lijk zijn ten opzichte van mijn werkgevers, die me tenslotte niet in dienst nemen om achteraf een tweede plaats terug te krijgen. Het kontrakt voor 1980 lag klaar maar het kon me niet meer bekoren». Mikkola was als jongeman meer een all-round sportman dan een pure cross-specialist. Hij deed aan honkbal, skiën, atletiek en verschillende motorsporten. In 1966 was hij Fins endurokampioen, in 1967 werd hij nationaal kampioen ijsracen en in 1970 was hij kampioen op de motorslee (snow-mobile). In datzelfde jaar werd hij vierde in het w.k. 250 cc. Hij was toen nog privérijder. De dag van de Grote Prijs van België, die toen in Paal werd gereden, zal hij niet licht vergeten. Hij was ziek en moest na één ronde al opgeven, met 39 graden koorts. Een hotel opzoeken lag buiten zijn mogelijkheden. Hij bracht de nacht door in zijn kamionet en 's anderendaags werd hij opgemerkt door Georges Meekers, aan wiens woning de toen nog totaal onbekende Mikkola met zijn vrouw en schoonbroer geparkeerd stond. De heer Meekers verschafte het drietal vijf dagen onderdak tot «het stil, braaf manneke» voldoende hersteld was om de terugreis aan te vatten. Een tijdlang hoorde Georges Meekers niets meer van Mikkola. Aan het einde van het seizoen stond hij plotseling opnieuw aan de deur. Voordat hij naar Finland terugkeerde om er de winter door te brengen had hij een ommetje gemaakt om de «barmhartige Samaritaan» te bedanken. Sindsdien werd Georges de vurigste supporter van Mikkola. Achter zijn nieuwbouw in Beringen bouwde hij een sauna voor de Finse gastfamilie (dochter Hanna en zoon Antti zijn inmiddels 10 en 5 jaar oud), die tijdens de eerste zomers nog

«kampeerde» in een caravan en later een appartement huurde in dezelfde straat. Vooral sinds zijn transfer naar Yamaha in 1977 is Mikkola een welstellend burger geworden. De wereldkampioen 1974, 1976 (250 cc), 1977 en 1978 mag zich eigenaar noemen van een huis, een jachthuis en een paar uitgestrekte stukken land van samen 110 hektare, waar hij nu dagelijks in de weer is met houthakken. Jagen en skiën (langlauf) zijn zijn favoriete sporten. Dat hij niet meer aan de kompetitie hoeft deel te nemen ervaart hij als een opluchting. «Ik zou de motorsport echter niet kunnen missen», zegt hij. «Ik heb er alles aan te danken en de vrienden en de sfeer zijn me dierbaar. Volgend seizoen ga ik voor Yamaha als team-adviseur naar negen van de twaalf Grote Prijzen. Het is de bedoeling dat ik zorg voor de public-relations, de kontakten met de pers e.d. De fabriek heeft me ook gevraagd als test-piloot voor gewone produktiemachines. Voor de Finse federatie kom ik tegen de lente naar België als leider van een oefenkamp waar de tien beste Finse rijders zullen aan deelnemen. Daarnaast zijn er ook plannen voor motorcross-scholen van Yamaha in België, Frankrijk, Engeland, Zweden en Duitsland». Zo te zien is Heikki dus nog lang niet van zins zich op zijn farm in de bossen terug te trekken. Het werk dat hem langs de lijn te wachten staat ziet hij met plezier tegemoet. Hij heeft zich blijkbaar al ingeleefd in zijn rol van p.r.-man. «De wereldkampioen 1980 wordt Hakan Carlqvist. Dat staat voor mij voor 90 procent vast», zegt hij. Een stoutmoedige voorspelling die hij zich «in zijn tijd” met betrekking tot zijn eigen kansen nooit durfde toemeten.