de 500cc klasse en finishte in zijn eerste poging als derde; het was Roger DeCoster die de titel won. Mikkola nam wraak in 1974, toen hij de titel greep.
Nadat Mikkola in 1976 de wereldtitel 250cc had gewonnen, nam hij het schokkende besluit om te breken met Husqvarna, aangezien de Zweedse fabriek zijn wedstrijdprogramma inkromp. Hij werd snel opgepikt door de Yamaha fabriek om hun aanval te leiden tegen het Japanse Suzuki team voor het wereldkampioenschap 500cc van 1977.
Het was geen droomdebuut. In zijn eerste wedstrijd in Hechtel, Holland*5, werd hij over het stuur geworpen en ontwrichtte zijn linkerschouder. "Ik zal wel méér dan m’n uiterste best hebben gedaan," verklaarde hij. Maar de stevige, bebaarde Mikkola vocht moedig terug – zoals hij altijd heeft gedaan na verscheidene spectaculaire crashes tijdens zijn carrière.

Een paar jaar eerder brak hij een voet tijdens de openings Grand Prix 250cc in Barcelona, maar reed door, om het kampioenschap als vierde af te sluiten. Twee jaar later reed hij het hele jaar met diezelfde voet zwaar ingetapet, nadat hij tijdens een training zijn enkel had verdraaid.
Om Mikkola te stoppen is er meer nodig dan blessures en pijnlijden. Zelfs toen een rondvliegende steen hem tijdens de West-Duitse Grand Prix in het gezicht trof ging hij door, terwijl het bloed langs zijn gezicht stroomde, en finishte als tweede; hij werd onmiddellijk naar het ziekenhuis doorgestuurd, om de wond te laten hechten. Een dergelijke ruige vastberadenheid en vindingrijkheid, zijn soms zelfs slordige levensstijl, heeft hem aan de top van zijn beroep gebracht en heeft hem een plaats in de geschiedenis opgeleverd als de tweede Fin die een wereldtitel op twee wielen heeft behaald, wegracer Jarno Saarinen behaalde deze eerste mijlpaal in 1972.
Net als zo vele ontluikende rijders, begon Heikki Mikkola zijn beroepsleven als automonteur, studeerde 2 jaar hard, alvorens hij werd aangetrokken door de

THE MEN / Mikkola

motocross, maar daarna was er geen andere carrière meer voor hem. Een gedwongen onderbreking vond plaats toen hij werd opgeroepen om een jaar lang zijn militaire dienstplicht te vervullen. Bij de pantservoertuigen zette hij zijn oude roeping voort, werkend als monteur aan tanks, maar hij was vol ongeduld om terug te kunnen keren naar Husqvarna en de motocross.
Mikkola verteld: "Ik heb het liefst lange wedstrijden en wanneer een Grand Prix afgelopen was, kon ik altijd zo weer opnieuw rijden. Het is een beproeving van mens en machine, het is zwaar en daar houd ik van. Moeilijke banen bevallen me ook; maar het meest houd ik van brede banen, waar ik verschillende lijnen kan kiezen. En ik hou van gras, daarom is Payerne, in Zwitserland, één van mijn favorieten."
Motocross is zijn grote liefde en hij is altijd bereid geweest om er hard voor te werken, om in conditie te blijven spendeerde hij de meeste wintermaanden aan zware training, met een streng hardloop en gewichtheffen schema. Het bouwde uithoudingsvermogen op, om het lange zware seizoen, dat een rijder bijna net zo veel sloopt als zijn machine, door te kunnen blijven gaan.
In 1977 keerde Mikkola terug naar de 500cc, op Yamaha en na zijn rampzalige debuut in Holland*6, denderde hij van het ene succes naar het andere en verpletterde op zijn weg bijna al zijn tegenstanders. Het was een uitzonderlijk seizoen en in augustus, tijdens de Belgische GP, behaalde hij de meeste punten en pakte voor de tweede keer de 500cc motocross wereldtitel. In zijn eerste seizoen voor Yamaha bracht hij hen hun allereerste 500cc wereldkampioenschap motocross met een indrukwekkend record van acht*7 GP-overwinningen uit de eerste tien ronden. Voor de tweede keer had hij de Belgische kampioen Roger DeCoster van een wereldtitel beroofd, wat hem in staat had gesteld om Joël Robert’s record van zes overwinningen te evenaren.
Om in het centrum van de motocrosswereld te zijn, verhuisde Heikki Mikkola met zijn vrouw en twee kinderen van Finland naar België. In Finland kocht hij 250 hectare bos dichtbij zijn geboortestad Hyvinkaa (dichtbij het belangrijkste motocross circuit van Finland, iets ten noorden van Helsinki), waar hij geheel kan opgaan in zijn hobby, de jacht.
Zijn grote passie voor de open lucht en de jacht zet hem ertoe aan om te zeggen: "Misschien als ik mij terugtrek dat ik dan thuis een geregeld leventje ga leiden, samen met mijn familie. Ik zou van het land leven en niemand zou me meer lastigvallen." Met het nieuwe wereldkampioenschap van 1977 op zak, lijkt het waarschijnlijk dat de motocross nog enige tijd de aandacht van de 32 jarige Fin blijft opeisen.

PC