1971
1973
1974
1977
1978
1979
1993
1998
2000
2002
2007
Groenten telen
"We hadden je gisteren al verwacht. Ik zal vader eens gaan halen."
Even later horen we in de verte het ploffende geluid van een tractor die het erf komt opgereden.
"Hé, manneke, hoe is't in België?" klinkt het in gebroken Vlaams, maar meer dan die begroeting kent de gebaarde Fin niet meer. Zijn Engels is gelukkig stukken beter.
"Ik moet nog even een partij aardappelen naar de stad brengen maar je kan intussen even gaan zwemmen in het meertje achter de woning. Indien je honger hebt, ga je met de kinderen maar een mandje aardbeien plukken. Er staan er toch genoeg."
Ondanks de tropische temperaturen die deze zomer in Europa heersten, was het water ijskoud, maar een frisse duik na de urenlange rit was een welkome verfrissing. Na een tijdje komt onze gastheer ons halen en neemt ons mee naar zijn winkeltje waar hij allerhande fruit, groenten en graangewassen aan de man brengt. Het valt ons onmiddellijk op dat Heikki Mikkola dezelfde man is gebleven van de jaren '70, toen hij als de beste Finse motorcrosser aller tijden door het leven ging en hij bijna toevallig in het voorjaar van '70 in de omgeving van Paal ziek strandde en er een heleboel vrienden maakte. Mikkola zou nadien bekend worden als de “Vliegende Fin”. Hij bouwde een speciale band op met ons landje waarbij hij zich soms meer Belg dan Fin voelde. Het fijne ringbaardje tooit nog altijd zijn ondergelaat terwijl ook zijn figuur laat uitschijnen nog altijd in goede conditie te zijn.
Mikkola: "Dit is nu mijn leven, jongen", zegt hij wijzend naar de bonen, aardappelen en aardbeien die voor hem op de uitstaltafel liggen. We liggen met onze winkel aan de hoofdbaan van Helsinki naar het merengebied in het district Hämeenlinna, in de driehoek Forssa-Karkkila-Hämeenlinna. Iedereen die in het weekend naar de zomerhuisjes gaat, stopt hier voor vers fruit en groenten. Wanneer ze zondagavond terug naar de hoofdstad rijden, stoppen ze nog een keer want hier hebben ze alles akkerfris terwijl het in Helsinki soms dagen oud en veel duurder is. We zijn dan ook op zondag open tot in de vroege avond. Officieel is dat 20.00 uur maar dat wil nog wel eens uitlopen. Een praatje met de mensen is nooit ver weg. Maar dat deert me niet. Het met mijn eigen handen voortbrengen van al die gewassen is gewoon mijn leven geworden."
MR: Viel het je gemakkelijk te stoppen met motocross?
Mikkola: "De eerste jaren was het moeilijk om mijn levensstijl te veranderen. Om gewoon anders te gaan leven. Ik had immers 17 jaar lang motocross gereden en dat vergeet je maar niet in een vingerknip. Ik had toen het geluk dat Yamaha met een voorstel kwam om teammanager te worden, zodat ik me langzaam kon aanpassen. Wanneer één van mijn renners een race won, voelde ik dat net aan of ik zelf voor een deel die koers had gewonnen. Zo leefde ik nog mee met het motocrossen." Toen stopte Yamaha zijn business met de fabrieksteams, meteen een enorme ontgoocheling voor mij om een zo succesvol team te moeten opgeven.
Even later horen we in de verte het ploffende geluid van een tractor die het erf komt opgereden.
"Hé, manneke, hoe is't in België?" klinkt het in gebroken Vlaams, maar meer dan die begroeting kent de gebaarde Fin niet meer. Zijn Engels is gelukkig stukken beter.
"Ik moet nog even een partij aardappelen naar de stad brengen maar je kan intussen even gaan zwemmen in het meertje achter de woning. Indien je honger hebt, ga je met de kinderen maar een mandje aardbeien plukken. Er staan er toch genoeg."
Ondanks de tropische temperaturen die deze zomer in Europa heersten, was het water ijskoud, maar een frisse duik na de urenlange rit was een welkome verfrissing. Na een tijdje komt onze gastheer ons halen en neemt ons mee naar zijn winkeltje waar hij allerhande fruit, groenten en graangewassen aan de man brengt. Het valt ons onmiddellijk op dat Heikki Mikkola dezelfde man is gebleven van de jaren '70, toen hij als de beste Finse motorcrosser aller tijden door het leven ging en hij bijna toevallig in het voorjaar van '70 in de omgeving van Paal ziek strandde en er een heleboel vrienden maakte. Mikkola zou nadien bekend worden als de “Vliegende Fin”. Hij bouwde een speciale band op met ons landje waarbij hij zich soms meer Belg dan Fin voelde. Het fijne ringbaardje tooit nog altijd zijn ondergelaat terwijl ook zijn figuur laat uitschijnen nog altijd in goede conditie te zijn.
Mikkola: "Dit is nu mijn leven, jongen", zegt hij wijzend naar de bonen, aardappelen en aardbeien die voor hem op de uitstaltafel liggen. We liggen met onze winkel aan de hoofdbaan van Helsinki naar het merengebied in het district Hämeenlinna, in de driehoek Forssa-Karkkila-Hämeenlinna. Iedereen die in het weekend naar de zomerhuisjes gaat, stopt hier voor vers fruit en groenten. Wanneer ze zondagavond terug naar de hoofdstad rijden, stoppen ze nog een keer want hier hebben ze alles akkerfris terwijl het in Helsinki soms dagen oud en veel duurder is. We zijn dan ook op zondag open tot in de vroege avond. Officieel is dat 20.00 uur maar dat wil nog wel eens uitlopen. Een praatje met de mensen is nooit ver weg. Maar dat deert me niet. Het met mijn eigen handen voortbrengen van al die gewassen is gewoon mijn leven geworden."
MR: Viel het je gemakkelijk te stoppen met motocross?
Mikkola: "De eerste jaren was het moeilijk om mijn levensstijl te veranderen. Om gewoon anders te gaan leven. Ik had immers 17 jaar lang motocross gereden en dat vergeet je maar niet in een vingerknip. Ik had toen het geluk dat Yamaha met een voorstel kwam om teammanager te worden, zodat ik me langzaam kon aanpassen. Wanneer één van mijn renners een race won, voelde ik dat net aan of ik zelf voor een deel die koers had gewonnen. Zo leefde ik nog mee met het motocrossen." Toen stopte Yamaha zijn business met de fabrieksteams, meteen een enorme ontgoocheling voor mij om een zo succesvol team te moeten opgeven.
Ik had met Neil Hudson en Danny Laporte twee prachtjaren achter de rug, waarbij beiden wereldkampioen werden. Yamaha wilde me wel behouden maar dan moest ik naar Japan gaan en dat was voor mij uitgesloten. Zo doofde het motocrosslicht voorgoed uit."
Eind 1970 had Mikkola verrassend drie GP's gewonnen wat hem prompt een fabriekscontract opleverde bij Husqvarna. Tot eind '76 zou hij bij het Zweedse merk blijven. In 1974 en '76 leverde dat een wereldkroon op, eerst bij de halveliters en daarna bij de kwartliters. Deze laatste titel zorgde dan weer voor een contract bij het merk met de gekruiste stemvorken, waarmee hij nog eens twee 500cc titels zou binnenhalen. We schrijven 1977 en '78. Van '71 tot '79 reed hij elk jaar binnen de top vijf van het WK wat hem meteen tot één van de grootste crossers aller tijden maakt. De Flying Finn maakte zich door zijn tomeloze inzet geliefd bij de toeschouwers waarbij hij bij optreden in nationale motocrossen, zoals de Witte Mannekens in Lummen, de Paastrofee of andere voorjaarsklassiekers, altijd bij de publiekslievelingen hoorde.
MR: In vergelijking met de motocross is de boerderij toch een enorme omschakeling?
Mikkola: "Voor mij is werken een hobby geworden. Als ik 's morgens wakker word en met mijn gezin naar het veld kan, ben ik best tevreden."
Eind 1970 had Mikkola verrassend drie GP's gewonnen wat hem prompt een fabriekscontract opleverde bij Husqvarna. Tot eind '76 zou hij bij het Zweedse merk blijven. In 1974 en '76 leverde dat een wereldkroon op, eerst bij de halveliters en daarna bij de kwartliters. Deze laatste titel zorgde dan weer voor een contract bij het merk met de gekruiste stemvorken, waarmee hij nog eens twee 500cc titels zou binnenhalen. We schrijven 1977 en '78. Van '71 tot '79 reed hij elk jaar binnen de top vijf van het WK wat hem meteen tot één van de grootste crossers aller tijden maakt. De Flying Finn maakte zich door zijn tomeloze inzet geliefd bij de toeschouwers waarbij hij bij optreden in nationale motocrossen, zoals de Witte Mannekens in Lummen, de Paastrofee of andere voorjaarsklassiekers, altijd bij de publiekslievelingen hoorde.
MR: In vergelijking met de motocross is de boerderij toch een enorme omschakeling?
Mikkola: "Voor mij is werken een hobby geworden. Als ik 's morgens wakker word en met mijn gezin naar het veld kan, ben ik best tevreden."
Leven zonder motocross
MR: Volg je de motocross nog?
Mikkola: "Nee, niet echt. Ik ben als het ware overvol van het motocrossen na die lange carrière. Niet dat ik het motocrossen niet meer graag zie, maar mijn bedrijf draait op volle toeren in de oogsttijd en die valt samen met het zomer cross- seizoen. Ik bezocht zelfs maar zelden de Finse GP. Als ontspanning heb ik andere hobby's zoals vissen, jagen of gewoon relaxen in de bungalow aan één van de grote meren hier of in de buurt. Tien jaar lang leefde ik als professioneel motocross-rijder voor mijn sport, maar die sport kan nu mijn hobby niet meer zijn. Ik begrijp soms niet hoe sommige van mijn collega’s na al die jaren zo bezeten kunnen blijven van het motocrossen en in de sport aanwezig kunnen blijven."
MR: Indien men je opnieuw een job als ploegleider zou aanbieden, zou je die dan aannemen?
Mikkola: "Ik denk het niet. Al dat reizen. Ik heb al meer dan genoeg gereisd."
MR: Dat zal wel avontuurlijk geweest zijn in die tijd?
Mikkola: "En of. Snelwegen bestonden er toen nog niet, zodat je dagen onderweg was van Finland naar België. Ook voor een deelname aan de veteranendemonstratie loopt Mikkola niet echt warm. Aangekondigd in Roggenburg bij de MDN, bleef Mikkola
Mikkola: "Nee, niet echt. Ik ben als het ware overvol van het motocrossen na die lange carrière. Niet dat ik het motocrossen niet meer graag zie, maar mijn bedrijf draait op volle toeren in de oogsttijd en die valt samen met het zomer cross- seizoen. Ik bezocht zelfs maar zelden de Finse GP. Als ontspanning heb ik andere hobby's zoals vissen, jagen of gewoon relaxen in de bungalow aan één van de grote meren hier of in de buurt. Tien jaar lang leefde ik als professioneel motocross-rijder voor mijn sport, maar die sport kan nu mijn hobby niet meer zijn. Ik begrijp soms niet hoe sommige van mijn collega’s na al die jaren zo bezeten kunnen blijven van het motocrossen en in de sport aanwezig kunnen blijven."
MR: Indien men je opnieuw een job als ploegleider zou aanbieden, zou je die dan aannemen?
Mikkola: "Ik denk het niet. Al dat reizen. Ik heb al meer dan genoeg gereisd."
MR: Dat zal wel avontuurlijk geweest zijn in die tijd?
Mikkola: "En of. Snelwegen bestonden er toen nog niet, zodat je dagen onderweg was van Finland naar België. Ook voor een deelname aan de veteranendemonstratie loopt Mikkola niet echt warm. Aangekondigd in Roggenburg bij de MDN, bleef Mikkola
De stoere Fin was één van de boegbeelden die Husqvarna wereldberoemd maakten.