Interviews

Selecteer jaartal

VOOR ALLE BETROKKENEN van de motocross in de jaren '70, was Heikki Mikkola een formidabele verschijning. De Finse rijder werd drie keer gekroond tot wereldkampioen 500cc (1974, '77 en '78) en eiste in 1976 het 250cc wereldkampioenschap voor zich op. Ook scheen hij de enige rijder die in staat was om de grote Roger DeCoster constant te verslaan. DeCoster beschreef onlangs Mikkola inderdaad als mogelijk zijn taaiste concurrent die hij tijdens zijn lange carrière was tegengekomen. Wie van ons de jaarlijkse USGP wedstrijden in Carlsbad bekeek op ABC’s Wide World of Sports – in die tijd de enige motocross wedstrijd welke op televisie werd uitgezonden – herinneren Mikkola als de onstuimige, onvermoeibare, no-nonsense motocross rijder op een Husqvarna en later een Yamaha. In tegenstelling tot DeCoster reed Mikkola niet met super aangeboren talent.
Zijn kenmerkende stijl was juist een gebrek aan stijl; in zijn periode deed hij wat nodig was om te winnen. De pure vastberadenheid en wilskracht gaf hem verbazingwekkende snelheid.
Mikkola trok zich, na een zware knieverwonding, in 1979 terug van het strijdtoneel. Nadat hij drie jaar als manager en adviseur van het GP motocrossteam van Yamaha had doorgebracht, verdween Mikkola in 1982 totaal van het motocross toneel. Als iemand die in de jaren '70 begon met crossen en die de "Vliegende Fin" vanaf de andere kant van de Atlantische Oceaan zo bewonderde, vroeg ik me altijd af wat er is gebeurd met deze stille held.
Het volgende gesprek vond plaats op 31 maart 2000, bij Heikki Mikkola thuis even buiten Layliainen, in Finland. Layliainen is een kleine plaats ongeveer 30 mijl ten noorden van Helsinki, genesteld in een groot berkenbos. Het landschap is grimmig en mooi, onderbroken door tarwevelden.
De laatste 21 jaar heeft Mikkola hier gewoond in een grote monumentale woonboerderij die hij zelf restaureerde en heeft een succesvol landbouwbedrijf voor plantaardig voedsel en een bakkerij in bedrijf gesteld. Met zijn vrouw Kaija heeft hij hier ook een familie gesticht: dochters Hanna, nu 30 en Elina van 18, en zoon Antti, van 25 (Antti erfde van zijn vader de gedrevenheid van wedstrijden rijden. Zie www.mikkolaracing.com voor een kijkje tijdens Antti’s rooftochten in het autorally rijden). Om de familie rond te maken is er ook nog Oona, hun zes jaar oude zwarte Labrador die, tijdens het interview, onder de keukentafel op mijn voeten lag.


Racer X: Wat heb je gedaan na het terugtrekken uit de motocross?
Mikkola: Ik ben hier in Finland gebleven om land te gaan verbouwen, groenten te verkopen en mijn familie te stichten. We waren gewend om alleen graan te verkopen, maar
in 1991 begonnen wij ook aardbeien, erwten, uien, aardappels en vele andere dingen te kweken. En we begonnen rechtstreeks aan klanten te verkopen. Op die manier konden wij veel betere kwaliteit garanderen dan wat de grote bedrijven aanbieden. Daarna begonnen wij ook nog een bakkerij. Onze zaken gaan zeer goed.

Rijd je nog wel eens - op de weg of off-road?
Nee, ik bezit geen motor meer. Twee jaar geleden, leende een vertegenwoordiger van Husqvarna mij een moderne motor voor de Paijanne Enduro.

Wat is de Paijanne Enduro?
Het is een 1000-kilometer wedstrijd die in Helsinki begint. Je rijdt richting het noorden naar het Paijanne meer, rijdt het meer rond en dan weer terug naar Helsinki. 1000 kilometer. Het parcours loopt door dichte bossen. Er is meestal heel wat sneeuw en modder. Toen ik daar reed lag er één meter sneeuw! Het was de eerste wedstrijd die ik reed sinds 1987, toen ik deelnam aan een wedstrijd van vroegere